ANDIMIZA DAİR

İlkokul yıllarımda okula gittiğim her gün Andımızı okudum, okumakla da kalmayarak hayatımın her anında ailemden aldığım terbiyeyle o söylediklerime uygun davranmaya çalıştım.

 

“TÜRK’ÜM” dedim ve Türklüğe yakışır şekilde yaşamaya çalıştım.

​

“DOĞRUYUM” dedim ve de doğruluktan asla taviz vermedim, kaybedeceğimi bilsem bile...

​

“ÇALIŞKANIM” diyerek çalışkanlığı lafta bırakmadım. Sürekli çalıştım, vatanıma-milletime-insanlığa hizmet edebilmek için…

​

“İLKEM; KÜÇÜKLERİMİ KORUMAK” dedim ve küçüklerimi koruyup, kolladım.

​

“BÜYÜKLERİMİ SAYMAK” dediğimde ise büyüklerimi hep saydım, bazen saygıyı hak etmediklerini düşündüklerimi de…

​

“YURDUMU, MİLLETİMİ, ÖZÜMDEN ÇOK SEVMEKTİR” cümlesini yerine getirmeye çalıştım, birçok şeyden fedakârlık etmek zorunda kalmak pahasına…

​

“ÜLKÜM; YÜKSELMEK, İLERİ GİTMEKTİR” bölümünü aklıma ve yüreğime öyle kazdım ki; O Ülküyü yerine getirmek için bıkmadan, yorulmadan çalıştım.

​

“EY BÜYÜK ATATÜRK!

AÇTIĞIN YOLDA, GÖSTERDİĞİN HEDEFE DURMADAN YÜRÜYECEĞİME AND İÇERİM” dedim ve de o yemine hep sadık kaldım.

​

“VARLIĞIM, TÜRK VARLIĞINA ARMAĞAN OLSUN” dediğim zaman belki çocuktum ama asla şaka yapmıyordum.

​

“NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE!”

​

(ŞY) - 30 Ekim 2013